ความกลัว

ความกลัวเกิดจาก เผลอหลงจมอารมณ์โลก จมสังขาร
มีตัวมีตน หลงว่ายวนอยู่ในกระแสของความคิดนึก
เมื่อมีรัก หวง ห่วง ชัง และความกลัว อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งหมด

จะพิชิตความกลัว จงอย่าเมามัวเพลิดเพลินอยู่กับอารมณ์โลก
ความบันเทิงเริงใจล้วนเป็นเหตุให้อาลัย ห่วงหา ตั้งกติกาเสริมตน

จงกลับมามีสติ อยู่กับปัจจุบัน รู้ทันอารมณ์ตามความเป็นจริง
เป็นกลาง ไม่ยึดมั่น อดีตกับอนาคตเป็นผลมาจากความหลงคำนึง

แค่เลิกหลง มีสติ ทุกอย่างก็จบแล้ว จบที่ใจ

กฎแห่งกรรม

ถ้าบุคคลรู้ซึ้งถึงเรื่องกฎแห่งกรรมอย่างแท้จริงแล้ว
การตีโพยตีพาย กล่าวโทษผู้อื่นหรือสิ่งอื่นว่า
เป็นเหตุให้ตนต้องเสื่อมเสียเศร้าหมองเดือดร้อนใจ ก็จะไม่มีอีก

เพราะบุคคลหว่านพืชเช่นไร ย่อมได้รับผลเช่นนั้นเองเป็นธรรมดา
สิ่งที่เขาจะกระทำต่อไปคือ ตั้งมั่นอยู่บนหนทางที่ถูกที่ควร
ที่จะไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจในภายหลังอีกนั่นเอง

อย่าหลงในความคิด

เพราะความคิดเป็นของชั่วคราว เกิดแล้วก็ดับ
เพราะความรู้ไม่เท่าทัน หลงยึดมั่นถือมั่น
ทำให้หลงจมลงไปในห้วงน้ำของความคิดนึก
ดุจมหาสมุทร ที่มองไม่เห็นฝั่ง
จงขึ้นจากน้ำ จงถึงฝั่ง
จงหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดนั้นเทอญ

ความหลงใหล

ความหลงใหลเป็นเหตุให้เศร้าหมอง
เป็นมลทิน ก่ออัตตา ก่อทุกข์ก่อโทษ
ความหลงใหลทำให้ยินดีเมื่อได้ดังใจ
เป็นทุกข์ คับแค้น เสียใจ เมื่อผิดหวัง

รู้เท่าทันทุกข์โทษภัยของความหลงใหลกันเสียเถิด
ความหลงใหลกับความพอใจก็ตัวเดียวกันนั่นเอง
เพราะเหตุแห่งความพอใจ วิญญาณจึงมีที่ตั้งอาศัยอยู่ได้
เพราะวิญญาณมี ภพชาติจึงมี มันจึงไม่จบง่าย ๆ

ไม่ใช่เรา แม้เราก็ไม่มี

ปล่อยแล้วพอใจ ก็ยึดต่อ
รู้ทันความพอใจ ก็เลิกยึด
ว่างจากความยึดก็รู้ ไม่ว่างก็รู้
รู้ธรรมชาติทั้งสองตามที่มันเป็น
ไม่ได้เอาหรือไม่เอาอะไรกับมัน เพราะรู้ทุกข์
แต่ถ้าหลงเป็นเราจะเอาอีกก็รู้ไป มีสติขันติซื่อตรง
รู้บ้างหลงบ้าง ความยึดมั่นถือมั่นมันอยู่ห่าง ๆ
เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป ไม่ใช่เรา แม้เราก็ไม่มี
สุดท้ายอย่าไปหมกมุ่นไม่ว่าอะไรก็ตาม
ก้าวข้ามสมมุติมายา ก้าวข้ามโลกไปให้ได้

ปฏิบัติธรรม

เริ่มต้นต้องรู้ตัว จิตขุ่นมั่วอย่าค้นตาม
ใจสงบจึงค่อยยาม ตามคำนึงถึงทั้งปวง

อัตตามาหลอกล่อ ให้หลงหล่อและภาพลวง
ฟาดฟันด่าวดิ้นทรวง กลับไม่ล่วงห่วงมายา

ใจสงัดค่อยชัดแจ้ง เหตุขัดแย้งแกล้งให้หา
เพราะมีอวิชชา ก่อตัณหาทุกข์ลำเค็ญ

มีสติขันติมั่น รู้เท่าทันปัญญาเห็น
เกิดดับเช่นนั้นเอง สิ้นทุกข์เข็ญ เป็นนิพพาน

บล็อกเก่าเอามาเล่าใหม่

ต้องตัดสินใจลบบทความเก่าทิ้งไปทั้งหมด 

แล้วเริ่มต้นเขียนขึ้นใหม่แทนเฉพาะบางหัวข้อเท่านั้น

เอาเท่าที่พอจะเป็นประโยชน์ เป็นแก่นสาร นำมาบอกกล่าวต่อกันได้ 

ทั้งนี้เพื่อให้ผู้อ่านมีความเข้าใจอย่างถูกตรงที่สุด

กระชับ รัดกุม ตัดส่วนเกิน เฝือ ฟุ้งซ่านออกไป

ด้วยเห็นว่า บทความทางธรรมที่ดี เขียนแล้วควรน้อมนำให้

ผู้อ่านเกิดความสงบสงัดห่างไกลจากกิเลส

เกิดปัญญา เห็นตามความเป็นจริง เป็นสัมมาทิฏฐิมากกว่าสิ่งอื่น

ที่ผ่านมาการเขียนของผู้เขียนนั้นถือว่ายังไม่ชัดเจนพอ 

ต้องขออภัยและขออโหสิกรรมมา ณ ที่นี้ด้วย

อนึ่ง สิ่งที่จะเขียนต่อจากนี้ไป อาจไม่ใช่บทความ

อาจจะเขียนเป็นเพียงประโยคสั้น ๆ ไม่กี่คำ 

แต่หากผู้อ่านเกิดความสงสัย มีคำถาม 

ผู้เขียนก็ยินดีและพร้อมที่จะตอบคำถามเหล่านั้น

ตามความเข้าใจที่มีต่อไป

เจริญในบทธรรมตามเห็นสมควรนั้นเทอญ

สมถะ วิปัสสนา

สมถะ ช่วยถากถางทางให้มันโล่งเตียน เดินไปมาได้ง่าย
ส่วนวิปัสสนา ช่วยให้เดินตรง เดินถูกทาง ถึงที่หมายได้

ว่าง ไม่ว่าง

ทีแรกก็ว่างอยู่ แต่พอหวั่นไหว
ยินดียินร้ายแล้ว ก็ไม่ว่าง
ว่างก็เป็นทุกข์ ไม่ว่างก็เป็นทุกข์
หากขาดปัญญาพิจารณา
หลงยึดมั่นถือมั่นอันใด
ก็เป็นทุกข์ทั้งคู่ไม่ต่างกัน

จิตว่างคืออะไร

จิตว่างคือว่างเปล่าจากความหมายแห่งความเป็นตัวเป็นตนก็พอ

แม้แต่ตัวจิตเองจะมีอยู่หรือไม่มีก็ตาม ก็ไม่ได้สำคัญมั่นหมาย

ในความมีความเป็นหรือความไม่มีไม่เป็นแต่อย่างใดอีก 

เมื่อถอนความยึดมั่นถือมั่นได้แล้วก็ไม่ได้ไปเป็นหรือไม่เป็นอะไรอีก 

พ้นบัญญัติ พ้นอุปาทานการหลงสังขารทั้งปวง